Мне не жаль тех детей, что навек в колыбелях уснули —
они не познали предательство, злобу, печаль;
и тех юных героев, что сердцем стремились под пули
у адно мэтро нельга ўвайсьці двойчы —
так вучылі нас ва ўніверы і школе.
я ў твае, ты ў мае не заглянеш вочы,
Кайданы сьцінаюць дух, на засоўцы дзьверы,
І дарэмна йржаньне пад вакном каня.
Я прыдумаў сам сябе і жыву я верай
На станцыю "Бітцаўскі парк" прыбывае цягнік.
І ня скажа з дынамікаў голас: "Калі ласка, пакіньце вагоны!"
Зьнічка, прарваўшы аблокі, не ўпала,
Не ружавее на ўсходзе далеч.
У краіне, дзе нарадзіўся Купала,
Пануюць гарота, нуда і галеч.
грызьці ўпарта і рупліва,
грызьці доўга, несупынна,
грызьць, калі ліе заліва,
грызьць, калі цьвіце маліна,
Чаго шкадаваць тых, хто памёр ў немаўляцтве, -
Яны не спазналі падману, нянавісьці, здрады...
Мне не шкада й тых, хто ва ўзросьце трошкі за дваццаць
Радасьць і скруха. Мая, не мая.
Сьвітанак, прыцемкі. Раніца, вечар.
Анёл. Чалавек. Рай нябёсны. Зямля.
Перашкода, адлегласьць, холад, пустэча...
калі разьбіваць сваё сэрца
многа разоў,
у рэшце рэшт ад яго
застанецца адна парахня.
я пассыплю яе
ў плястмасавы слоік ад маянэзу
На закате лес стал цвета меди,
А напротив входа в берлогу
Сидели огромной толпою медведи
И молились неистово Богу.